Ήταν κάποτε ένα κοπάδι πρόβατα που ζούσαν ευτυχισμένα σε ένα λιβάδι μέχρι που εμφανίστηκε μια αγέλη λύκων. Οι λύκοι με τις επιθέσεις τους αποδεκάτιζαν ολοένα και περισσότερο τον πληθυσμό των προβάτων τα οποία ήταν απελπισμένα και κατηγορούσαν τους λύκους για τη δυστυχία τους.
...
Μια μέρα κάποια πρόβατα πήραν την πρωτοβουλία και είπαν στα υπόλοιπα: “Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αν συνεχίσουμε έτσι οι λύκοι θα μας εξοντώσουν όλους. Οι λύκοι ολοένα πολλαπλασιάζονται καθώς τρώνε τις σάρκες μας και εμείς ολοένα λιγοστεύουμε, είναι ολοφάνερο ότι πρέπει κάτι να κάνουμε πριν μας αφανίσουν ολοσχερώς”.
“Και τι πρέπει να κάνουμε;” ρώτησε ένα πρόβατο.
“Θα τους αντιμετωπίσουμε ομαδικά, θα τους πολεμήσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, αυτή είναι η λύση.”
“Και πως θα τους πολεμήσουμε; Είναι δυνατόν αυτό;” διαμαρτυρήθηκε ένα άλλο πρόβατο.
“Κοιτάξτε, εμείς είμαστε πιο πολλοί. Αν απέναντι σε κάθε λύκο παραταχθούμε δέκα πρόβατα μαζί με κάποια κριάρια που έχουμε στο κοπάδι μπορούμε να τους τσακίσουμε. Όμως εμείς τι κάνουμε; Δε συνεργαζόμαστε μεταξύ μας και προτιμάμε τη φυγή. Όταν μας κάνουν επίθεση καθένας από μας κοιτάζει να σώσει το τομάρι του κι έτσι είμαστε αβοήθητοι όταν καταλήγουμε στα δόντια των λύκων.”
“Μα πως να τα βάλλουμε με τους λύκους; Είμαστε αδύναμοι και φεύγουμε για να γλυτώσουμε” απάντησαν κάποια πρόβατα
“Δεν είμαστε καθόλου αδύναμοι αν είμαστε ενωμένοι. Είμαστε αδύναμοι μόνο αν είμαστε μόνοι μας, μόνο όταν καθένας μας νοιάζεται να σώσει τον εαυτό του. Αν όλοι μαζί επιτεθούμε στους λύκους θα σωθούμε”
“Μα ποτέ δεν επιτέθηκε ένα πρόβατο σε λύκο” διαμαρτυρήθηκε κάποιο πρόβατο που έδειχνε φοβισμένο.
“Για την ακρίβεια ποτέ δεν επιτέθηκαν πολλά πρόβατα μαζί σε λύκο. Ωραία λοιπόν, ευκαιρία να το κάνουμε τώρα”
“Μα τα πρόβατα είναι φιλειρηνικά. Δεν είναι στη φύση μας η βία και η …επανάσταση” διαμαρτυρήθηκε ένα καλοκάγαθο προβατάκι.
“Γιατί μήπως είναι στη φύση μας να μας τρώνε οι λύκοι; Και γιατί λέτε ότι είμαστε φιλειρηνικοί; Όταν βρίσκουμε λίγο χόρτο μήπως το μοιράζουμε μεταξύ μας ή μάλλον πέφτουμε με τα μούτρα αδιαφορώντας τι θα φάει ο διπλανός μας; Εκεί που πρέπει να είμαστε φιλειρηνικοί γινόμαστε βίαιοι και εκεί που πρέπει να γίνουμε βίαιοι θυμόμαστε ότι πρέπει να είμαστε φιλειρηνικοί. Και φανταστείτε πόσο πραγματικά φιλειρηνικοί είμαστε ανάμεσα στα δόντια των λύκων όταν αυτά αρπάζουν το λαιμό μας. Έχουμε δύο μόνο επιλογές εκ των πραγμάτων: ή θα μας φάνε ή θα τους επιτεθούμε. Αυτό είναι ολοφάνερο.”
Δύο, τρία πρόβατα συμφώνησαν ότι όλα αυτά είναι σωστά και προσχώρησαν στους…επαναστάτες. Τα υπόλοιπα όμως κούνησαν βαριεστημένα το λαιμό τους και μασούλαγαν λίγο χόρτο που υπήρχε στην περιοχή. Καθένα από αυτά σκεπτόταν ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε πλέον για να σωθούν και πως την άλλη μέρα που θα έρχονταν πάλι οι λύκοι στην καλύτερη περίπτωση να είχαν την τύχη να αρπάξουν οι λύκοι κάποιο άλλο πρόβατο. Δεν καταλάβαιναν ότι τα ίδια σκεφτόταν και τα προβατάκια που οι λύκοι άρπαξαν την προηγούμενη μέρα.
“Εντάξει” είπαν οι… επαναστάτες . “Εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να γκρινιάζουμε γιατί τουλάχιστον κάνουμε κάτι. Εσείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί γκρινιάζετε αφού δεν κάνετε τίποτε”
Οι…επαναστάτες ήταν λίγοι και απογοητεύτηκαν. “Μήπως πρέπει να τα παρατήσουμε;” είπε κάποιος; Ορισμένοι όμως διαφώνησαν. “Όχι να μην τα παρατήσουμε” είπαν. “Όσο οι λύκοι κατασπαράζουν το κοπάδι μας τόσο πιο πολύ θα γίνεται κατανοητό ότι θα πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι για να νικήσουμε κι έτσι τόσο πιο πολύ θα μεγαλώνει η ομάδα μας. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό τόσο πιο γρήγορα θα σωθεί η κοινότητα μας.”
Τheodoros Bouzounis
...
Μια μέρα κάποια πρόβατα πήραν την πρωτοβουλία και είπαν στα υπόλοιπα: “Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αν συνεχίσουμε έτσι οι λύκοι θα μας εξοντώσουν όλους. Οι λύκοι ολοένα πολλαπλασιάζονται καθώς τρώνε τις σάρκες μας και εμείς ολοένα λιγοστεύουμε, είναι ολοφάνερο ότι πρέπει κάτι να κάνουμε πριν μας αφανίσουν ολοσχερώς”.
“Και τι πρέπει να κάνουμε;” ρώτησε ένα πρόβατο.
“Θα τους αντιμετωπίσουμε ομαδικά, θα τους πολεμήσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, αυτή είναι η λύση.”
“Και πως θα τους πολεμήσουμε; Είναι δυνατόν αυτό;” διαμαρτυρήθηκε ένα άλλο πρόβατο.
“Κοιτάξτε, εμείς είμαστε πιο πολλοί. Αν απέναντι σε κάθε λύκο παραταχθούμε δέκα πρόβατα μαζί με κάποια κριάρια που έχουμε στο κοπάδι μπορούμε να τους τσακίσουμε. Όμως εμείς τι κάνουμε; Δε συνεργαζόμαστε μεταξύ μας και προτιμάμε τη φυγή. Όταν μας κάνουν επίθεση καθένας από μας κοιτάζει να σώσει το τομάρι του κι έτσι είμαστε αβοήθητοι όταν καταλήγουμε στα δόντια των λύκων.”
“Μα πως να τα βάλλουμε με τους λύκους; Είμαστε αδύναμοι και φεύγουμε για να γλυτώσουμε” απάντησαν κάποια πρόβατα
“Δεν είμαστε καθόλου αδύναμοι αν είμαστε ενωμένοι. Είμαστε αδύναμοι μόνο αν είμαστε μόνοι μας, μόνο όταν καθένας μας νοιάζεται να σώσει τον εαυτό του. Αν όλοι μαζί επιτεθούμε στους λύκους θα σωθούμε”
“Μα ποτέ δεν επιτέθηκε ένα πρόβατο σε λύκο” διαμαρτυρήθηκε κάποιο πρόβατο που έδειχνε φοβισμένο.
“Για την ακρίβεια ποτέ δεν επιτέθηκαν πολλά πρόβατα μαζί σε λύκο. Ωραία λοιπόν, ευκαιρία να το κάνουμε τώρα”
“Μα τα πρόβατα είναι φιλειρηνικά. Δεν είναι στη φύση μας η βία και η …επανάσταση” διαμαρτυρήθηκε ένα καλοκάγαθο προβατάκι.
“Γιατί μήπως είναι στη φύση μας να μας τρώνε οι λύκοι; Και γιατί λέτε ότι είμαστε φιλειρηνικοί; Όταν βρίσκουμε λίγο χόρτο μήπως το μοιράζουμε μεταξύ μας ή μάλλον πέφτουμε με τα μούτρα αδιαφορώντας τι θα φάει ο διπλανός μας; Εκεί που πρέπει να είμαστε φιλειρηνικοί γινόμαστε βίαιοι και εκεί που πρέπει να γίνουμε βίαιοι θυμόμαστε ότι πρέπει να είμαστε φιλειρηνικοί. Και φανταστείτε πόσο πραγματικά φιλειρηνικοί είμαστε ανάμεσα στα δόντια των λύκων όταν αυτά αρπάζουν το λαιμό μας. Έχουμε δύο μόνο επιλογές εκ των πραγμάτων: ή θα μας φάνε ή θα τους επιτεθούμε. Αυτό είναι ολοφάνερο.”
Δύο, τρία πρόβατα συμφώνησαν ότι όλα αυτά είναι σωστά και προσχώρησαν στους…επαναστάτες. Τα υπόλοιπα όμως κούνησαν βαριεστημένα το λαιμό τους και μασούλαγαν λίγο χόρτο που υπήρχε στην περιοχή. Καθένα από αυτά σκεπτόταν ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε πλέον για να σωθούν και πως την άλλη μέρα που θα έρχονταν πάλι οι λύκοι στην καλύτερη περίπτωση να είχαν την τύχη να αρπάξουν οι λύκοι κάποιο άλλο πρόβατο. Δεν καταλάβαιναν ότι τα ίδια σκεφτόταν και τα προβατάκια που οι λύκοι άρπαξαν την προηγούμενη μέρα.
“Εντάξει” είπαν οι… επαναστάτες . “Εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να γκρινιάζουμε γιατί τουλάχιστον κάνουμε κάτι. Εσείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί γκρινιάζετε αφού δεν κάνετε τίποτε”
Οι…επαναστάτες ήταν λίγοι και απογοητεύτηκαν. “Μήπως πρέπει να τα παρατήσουμε;” είπε κάποιος; Ορισμένοι όμως διαφώνησαν. “Όχι να μην τα παρατήσουμε” είπαν. “Όσο οι λύκοι κατασπαράζουν το κοπάδι μας τόσο πιο πολύ θα γίνεται κατανοητό ότι θα πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι για να νικήσουμε κι έτσι τόσο πιο πολύ θα μεγαλώνει η ομάδα μας. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό τόσο πιο γρήγορα θα σωθεί η κοινότητα μας.”
Τheodoros Bouzounis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου