Ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε μαζί θα τις φάμε

Σταμάτης Γιαννίσης

Το τελευταίο επεισόδιο  του «σήριαλ» που κρατάει εδώ και κάμποσο καιρό, και στο οποίο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με την «Αριστερά …εν γένει», είχε πολύ κακό τέλος. Τρόμαξε όλους όσοι το παρακολούθησαν, υποθέτω, είτε από  επαγγελματική υποχρέωση, είτε από κουτσομπολίστικη διάθεση, είτε απλά επειδή ως ενεργοί πολίτες  θέλουν να γνωρίζουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Στο πρώτο μέρος του επεισοδίου αυτού, ο αντιπρόεδρος προπηλακίζεται από τον όχλο, δέχεται ένα γιαούρτι στο πρόσωπο, προσπαθεί να κάνει – εις μάτην –  διάλογο με το εξαγριωμένο πλήθος και στο τέλος κάποιος εκτοξεύει εναντίον του και μια καρέκλα.
Είναι, πράγματι, ανατριχιαστικό όπου κι αν συμβαίνει, να βλέπει κανείς την άνιση αναμέτρηση του ενός με τον όχλο, ακόμη κι αν αυτός ο «ένας» είναι κατά την άποψη των «πολλών», απόλυτα δικαιολογημένα αποδέκτης της οργής τους. Μπορεί να είναι πολιτικός, μπορεί να είναι διαιτητής, μπορεί να είναι άνδρας των ΜΑΤ ξεκομμένος από τη διμοιρία του ή ένας ξεκομμένος διαδηλωτής απέναντι σε μια διμοιρία ΜΑΤ.
Εδώ ο αντιπρόεδρος κερδίζει το παιχνίδι και την συμπάθεια όλων όσοι, φαντάζομαι, ανατριχιάζουν στην ιδέα όπου ο «ένας» εμφανίζεται – τουλάχιστον- να προσπαθεί να κάνει διάλογο, ενώ οι «πολλοί»  θέλουν μόνο ή να τον εξευτελίσουν, ή ακόμη χειρότερα, να του προκαλέσουν σκόπιμα κάποια σωματική βλάβη.
Στο δεύτερο μέρος του επεισοδίου – λίγες ώρες αργότερα-  ο αντιπρόεδρος προβαίνει σε μια γραπτή ανακοίνωση, την οποία δημοσιεύει από τον επίσημο ιστότοπο του και με γλαφυρό αν και σε κάποια σημεία αγοραίο (για τις ανάγκες του …λογοτεχνικού ύφους, υποθέτω) τρόπο, εξιστορεί τα όσα κατά την αντίληψη του έγιναν. Και πολύ πιθανόν να έγιναν όλα όπως τα περιγράφει.
Τα …άσχημα όμως αρχίζουν από το σημείο της ανακοίνωσης όπου ο κ.Πάγκαλος καταγγέλλει  τον ΣΥΡΙΖΑ ότι  κάνει «τη μεγάλη του πρόβα για τη διεξαγωγή αντάρτικου εναντίον του κράτους». Στην κατακλείδα, μάλιστα, δεν διστάζει να συγκρίνει «τις τακτικές και τις μεθοδεύσεις του με όσα έκαναν οι εχθροί του κοινοβουλευτισμού εναντίον της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, με αποτέλεσμα μόνος κερδισμένος να βγει τότε ο ναζισμός.
Είναι εξίσου ανατριχιαστικό με τον προπηλακισμό τον οποίο υπέστη, ο νούμερο δύο μιας αρκετά ώριμης, πλέον, δυτικού τύπου Δημοκρατίας να θέτει με την θεσμική του ιδιότητα ζητήματα τέτοιου τύπου έκνομης συμπεριφοράς ενός κόμματος της Βουλής (αλλά και του αρχηγού του απ΄ ό,τι υπονοεί η ανακοίνωση) και να το φωτογραφίζει ως εν δυνάμει  «επωαστήριο» του αυγού του φιδιού. Όποια κι΄ αν είναι η συμπεριφορά του κόμματος αυτού και ανεξάρτητα από το αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με τις πρακτικές του.
Εδώ ο αντιπρόεδρος χάνει το παιχνίδι. Και το «σήριαλ» της βεντέτας του με την «Αριστερά …εν γένει» αρχίζει  να γίνεται επικίνδυνα «βαρύ», καθώς αγγίζει πλέον τα όρια του δράματος…