Αδιαμφισβήτητα η καλή πρόθεση από την γαλλική πλευρά υπάρχει και ο Σαρκοζί τη δείχνει με ένα φιλί στο μάγουλο του Γιώργου, ένα σκούντημα στην πλάτη όταν τον ξεπροβοδίζει στο προαύλιο του Ελιζέ ή έναν καλό λόγο στις Βρυξέλλες… Αλλά αυτά που ξέραμε καλό είναι να τα ξεχάσουμε από δω και μπρος!
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011… Ετοιμάζομαι να καλύψω άλλη μια επίσκεψη Παπανδρέου στο Παρίσι. Μετρώ την Τρίτη σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών. Είμαστε μια μέρα πριν από άλλη μια κρίσιμη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες. Τα τηλέφωνα έχουν σπάσει. Συναδέλφοι απο Ελλάδα, Γερμανία και Λονδίνο θέλουν να αποκρυπτογραφήσουν την καθοριστικής σημασίας συνάντηση Σαρκοζί -Παπανδρέου. Τους μεταφέρω ότι ο Τύπος, τον οποίο μονοπωλεί το θέμα της Λιβύης, δεν κάνει καμία αναφορά στη συνάντηση. Ούτε καν στη σύνοδο κορυφής. Και εξηγώ ότι από διπλωματικής πλευράς επικρατεί ανεξήγητη σιγή ιχθύος.
- «Μα πώς είναι δυνατόν», με ρωτούν. Η απορία λύνεται λίγα λεπτά αργότερα στο γραφείο Τύπου του Προεδρικού Μεγάρου απο έναν γνωστό Γάλλο συνάδελφο.
«Μαρία, έχουμε τα δικά μας… Μας απασχολεί η Λεπέν, η Λιβύη, το ξέπλυμα της τιμής της γαλλικής διπλωματίας. Όσο κι αν θέλει ο Παπανδρέου, ο Σαρκοζί δεν μπορεί! Για την αυριανή σύνοδο όλα είναι αποφασισμένα και υπαγορευμένα από την «δικτατορία» του Βερολίνου», μου απαντά. Η λέξη «δικτατορία» και, μάλιστα, απο Γάλλο δημοσιογράφο, με σοκάρει αλλά η χρήση της μου δίνει να καταλάβω ξανά τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η «ισχυρή» για μας Γαλλία απέναντι στη Γερμανία. Κι ας μη πολυφαίνεται αυτό.
Η ανεργία στη χώρα καλπάζει (1,8 εκατομμύρια Γάλλοι παίρνουν φέτος το επίδομα αλληλεγγύης), όπως αποκαλούν εδώ το επίδομα ανεργίας. Αύξηση 6% σε σχέση με πέρυσι. Αντί για 1,6%, η αύξηση του ΑΕΠ για το 2010 άγγιξε μόλις και μετά βίας το 1,4%.
Η ψυχρολουσία για τους Γάλλους συνεχίζεται με την αναγγελία -ανήμερα της επίσκεψης Παπανδρέου- ότι η αύξηση του ελλειματος κατά 4,2 δισ. ευρώ το τελευταίο έτος οφείλεται στον έκτακτο δανεισμό με 1,4 δισ. ευρώ της Γαλλίας προς την Ελλάδα ! Πώς, λοιπόν, με μια τέτοια αξιοθρήνητη κατάσταση στη γαλλική οικονομία ο Σαρκοζί θα εξακολουθεί να ενσαρκώνει τον Ρομπέν των Φτωχών στην αυλή της άκαμπτης Μέρκελ και των υπολοιπων Ευρωπαίων; Από τα μαρμαρωμένα πρόσωπα του Παπακωνσταντίνου, του Πεταλωτή και ολόκληρης της διπλωματικής αντιπροσωπείας του πρωθυπουργού μετά το τέλος της συνάντησης στο Ελιζέ έπαιρνε κανείς την απάντηση. Ακόμα και από τις δηλώσεις Παπανδρέου που μας μίλησε περί ανέμων… και Λιβύης.
Από το παρασκηνιακό κουτσομπολιό σε Βρυξέλλες και Παρίσι μαθαίνω ότι το σενάριο στην ακρόαση των Βρυξελλών της 11ης Μαρτίου είχε γραφτεί μέρες, εβδομάδες πριν και, μάλιστα, από την ίδια την καγκελάριο με την σιωπηρή συγκατάθεση της Γαλλίας. Ο Γάλλος συνάδελφος μου είχε δίκιο, λοιπόν.
Στη Σύνοδο Κορυφής ο Σαρκοζί ξεθάρρεψε μόνο όταν είδε να διαμορφώνεται θετικό κλίμα υπέρ της χώρας μας και περιορίστηκε σε μια καλή κουβέντα. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα τα γνωρίζουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, ίσως, είναι ότι ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει πια περιθώρια ελιγμών. Έχει αποδεχθεί ότι η διοίκηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής οικονομίας γίνεται απο την Γερμανία. Έτσι όπως έχει αποδεχθεί και τον ρόλο του καλού που του έχει αποδώσει η Φράου στο παιχνίδι της επιβολής των βουλών της, στις μικρότερες και εύθραυστες οικονομικά ευρωπαϊκές χώρες. Οι Γάλλοι θεωρούν ότι ο ρόλος αυτός τους ταιριάζει γάντι. Απο τη μία πιστεύουν ότι συμβάλουν ουσιαστικά στην επανεκκίνηση του σκουριασμένου γαλλογερμανικού άξονα, χωρίς μάλλον να έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτός γέρνει επικίνδυνα. Και από την άλλη σου δίνουν να καταλάβεις, με τον τρόπο τους βεβαίως, πως… ο σώζων εαυτόν σωθείτω!
aixmi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου