ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ''Φέρτε πίσω τα όνειρά μας''

Ζωή Αλεξαντωνάκη

Όταν ήμουν παιδί είχα όνειρα. Όπως κάθε παιδί. Σαν μαθήτρια, πέρασα πολλές ώρες διαβάσματος, κουράστηκα, ίδρωσα για να καταφέρω να μπω σε  κάποια αξιοπρεπή σχολή. Και όταν πέρασα στη Φιλολογία, είπα μέσα μου πως «ναι, κάτι γίνεται, τα όνειρά μου τα βλέπω να πραγματοποιούνται  σιγά-σιγά. Με κόπο, με θυσίες, με προσπάθεια. Θέλει δουλειά! Πολλή δουλειά! Μα θα τα καταφέρω»!
Κι άντε ξανά απ’ την αρχή. Μαθήματα δύσκολα, σεμινάρια που απαιτούσαν χρόνο, τρέξιμο και κρίση. Άγχος για τις γλωσσολογίες, άγχος για τα  λατινικά. Να πάρω το πτυχίο, για να δω τους κόπους μου να  ανταμείβονται. Να δω -επιτέλους- ότι τόσες ώρες, τόση προσπάθεια, τόσο  άγχος δεν πήγαν χαμένα. Και έκανα όνειρα. Μέχρι που έφτασε η πολυπόθητη ώρα της ορκωμοσίας. Ήμουν -πλέον- μία πτυχιούχος, που θα  ένιωθε χρήσιμη σ’ αυτό τον κόσμο το μικρό, το μέγα. Και συνέχισα να  κάνω όνειρα…
Πάνε δύο χρόνια ακριβώς από την ημέρα που πήρα το πτυχίο μου. Αλλά  παραμένω άνεργη. Άνεργη, όπως τα όνειρα που έκανα από παιδί και που σταμάτησα πια να κάνω, αφού βλέπω πως κανένα απ’ αυτά δεν γίνεται πραγματικότητα. Και ξέρω πολύ καλά (ποτέ δεν έτρεφα ψευδαισθήσεις) πως έχουν πάψει κι άλλοι να ονειρεύονται. Πώς να μην πάψουν, άλλωστε… Η  κατάσταση έχει ξεφύγει, στροβιλιζόμαστε στον κυκλώνα μίας κρίσης που καλά κρατεί. Και σίγουρα υπεύθυνοι δεν είμαστε εμείς! Δεν ζητώ το πολυσυζητημένο «ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πληρώσουν όσοι έφταιξαν». Εξάλλου, η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα και όσοι ευθύνονται περί άλλων τυρβάζουν. Μία ερώτηση έχω μονάχα να κάνω  σ’ όσους ευθύνονται για την κατάσταση αυτή: «Γιατί μας στερείτε τ’ όνειρο; Μήπως, τα όνειρα είναι μονάχα δικαίωμά σας;»

aixmi