Charles Hugh Smith. Το δολάριο θα σώσει την Ελλάδα

Καλωσήρθε το δολάριο;

 

Μπορεί σε πολλούς, η ιδέα του να υιοθετήσει η Ελλάδα το αμερικάνικο δολάριο, να ακούγεται τρελή, ωστόσο ο οικονομολόγος Charles Hugh Smith απαντά πως πριν την απορρίψει κανείς, καλό είναι να διαβάσει το παρακάτω σχέδιο επιστροφής της Ελλάδας σε μία βιώσιμη οδό.

 

Κατ’αρχήν, όπως.......

 

επισημαίνει ο οικονομολόγος, θα πρέπει να καταλάβουμε ξεκάθαρα γιατί το νόμισμα του ευρώ απέτυχε.

 

Με την αποδοχή του "ισχυρού νομίσματος" ευρώ, που υποστηρίζεται από τις υποσχέσεις της δημοσιονομικής σύνεσης, η Ελλάδα και οι άλλες ασθενέστερες οικονομίες της Ευρώπης τεχνητά αύξησαν την προθυμία της αγοράς να τους δανείζουν χρήματα και μείωσαν το επιτόκιο που θα πρέπει να πληρώνουν. 

 

Παράλληλα, το ευρώ μείωσε επίσης το κόστος των αγαθών από τη Γερμανία με την εξάλειψη του αρμπιτράζ στην αγορά των νομισμάτων.

 

Η Ελλάδα ήταν σαν τον φτωχότερο αδελφό που πήρε ξαφνικά την πιστωτική κάρτα του πλουσιότερου αδελφού του. Με αυτή την έννοια, το ευρώ ήταν μια απάτη, γιατί αφαιρέθηκε από την αγορά ο μηχανισμός τιμολόγησης που ονομάζουμε «νομίσματα». 

 

Με την τιμολόγηση όλων των χρημάτων να είναι ίδια ανεξάρτητα από τους εθνικούς ισολογισμούς και τις ταμειακές ροές, οι πιο αδύναμες χώρες πήραν την πιστωτική κάρτα των ισχυρότερων αδελφών τους. 

 

Και όπως ήταν αναμενόμενο, τα έθνη αυτά υπερ-δανείστηκαν.

Και το ποιός επωφελήθηκε από αυτό είναι εύκολο: 

 

Η Γερμανία και οι τράπεζες. Στις προ-ευρώ ημέρες, χρειαζόντουσαν πολλές ελληνικές δραχμές για να αγοράσουν ακριβά προϊόντα από τη Γερμανία. Μετά την εισαγωγή του ευρώ, τα γερμανικά προϊόντα έγιναν φθηνότερα από την άποψη των ωρών εργασίας και τα επιτόκια που καταβάλλονται.

 

Οι γερμανικές εξαγωγές προς την υπόλοιπη Ευρώπη υπήρξαν ισχυρές, και αυτές οι εξαγωγές εντός της Ευρώπης είναι η ραχοκοκαλιά της γερμανικής οικονομίας. 

 

(Οι εξαγωγές αποτελούν περίπου το 40% της γερμανικής οικονομίας, το υψηλότερο στον κόσμο για τις μεγάλες οικονομίες. Οι εξαγωγές αποτελούν περίπου το 10% έως 15% των οικονομιών της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ).

 

Το γκρουπ των δανειοληπτών επεκτάθηκε έντονα, και οι τράπεζες αμέσως άρχισαν να δανείζουν τεράστια ποσά τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα αυτών των ουσιαστικά ασθενέστερων κρατών.

 

Όμως, κανείς δεν μπορεί να ξεγελάσει τη Μητέρα Φύση με τεχνητά παιχνίδια για πολύ, και τώρα η πραγματικότητα χτύπησε: 

 

οι χώρες με αδύναμους ισολογισμούς και ταμειακές ροές δεν μπορούν να στηρίξουν τα βουνά των χρεών που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας της «ευρώ-απάτης».

 

Αν εξαλείφθεί η ικανότητα της αγοράς να τιμολογεί των κίνδυνο και την πίστωση, η αγορά καταρρέει. Αυτή είναι η ευρωζώνη, με λίγα λόγια.

 

Η αδιέξοδη κατάσταση είναι σαφής: αν θέλει να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το ευρώ, η Ελλάδα πρέπει να εξοφλήσει το χρέος της και τους τόκους σε ευρώ. 

 

Η οικονομία της απλά δεν είναι αρκετά μεγάλη ή αρκετά παραγωγική για να γίνει αυτό, οπότε αυτό δεν είναι δυνατό, απλά.

 

Ως αποτέλεσμα, τα πιο αδύναμα, υπερχρεωμένα κράτη είναι δέσμια στην επιβολή υψηλότερων φόρων και στην αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους τους, κάτι που μοιραία θα οδηγήσει σε βαθύτερη συρρίκνωση της οικονομίας τους.

 

Αυτά τα έθνη είναι επίσης και σε πολιτικό αδιέξοδο. Ο ελληνικός λαός είναι βαθιά διχασμένος όσον αφορά το ερώτημα εάν πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη ή να ρισκάρει να την αφήσει. 

 

Ακόμη και εντός των διαφόρων πολιτικών κομμάτων, υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Όσοι θέλουν να παραμείνουν στη ζώνη του ευρώ είναι τρομοκρατημένοι ότι η επιστροφή στη δραχμή θα εξουδετέρωνε τελείως τις εξοικονομήσεις του έθνους και θα μείωνε περαιτέρω ται ήδη συρρικνωμένα εισοδήματα των νοικοκυριών. 

 

Με λίγα λόγια, η μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί.

 

Άλλοι βλέπουν ένα σκοτεινό σχέδιο σε όλα αυτά: 

 

σπρώχνοντας την Ελλάδα πίσω στην δραχμή θα καταστήσει αμέσως το έθνος φτωχότερο και τα περιουσιακά του στοιχεία θα γίνουν πολύ φθηνά για τις ξένες ελίτ, που θα ορμούσαν και θα τα άρπαζαν, με τους Έλληνες ουσιαστικά να καταλήγουν να χάσουν τη χώρα τους. 

 

Κοστολογώντας την σε ευρώ, ολόκληρη η Ελλάδα θα "πάει για πώληση".

 

Και σε αυτό ακριβώς το σημείο, μπαίνει η ιδεά του δολαρίου.
 

Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον οικονομολόγο, θα πρέπει να στραφεί προς το δολάριο ΗΠΑ ως νόμισμα της, και να αποκηρύξει κάθε χρέος που είναι εκφρασμένο σε ευρώ. 

 

Όπως σημειώνει, δεν εννοεί "κούρεμα" του χρέους αλλά να διαγραφεί το 100% του συνόλου του χρέους σε ευρώ.

 

Ο λόγος είναι ότι οι τράπεζες (δανειστές) γνώριζαν πολύ καλά ότι η Ελλάδα παραμένει μια αδύναμη οικονομία, και η υιοθέτηση του ευρώ δεν ενίσχυσε δια μαγείας τα θεμελιώδη οικονομικά της μεγέθη. Ήταν όλα μια απάτη την οποία οι τράπεζες εκμεταλλεύτηκαν, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και έτσι θα πρέπει να αποδεχθούν τις απώλειες τώρα που η απάτη έχει καταρρεύσει.

 

Κανείς δεν έβαλε ένα πυροβόλο όπλο στο κεφάλι των δανειστών για να δώσουν στην Ελλάδα τόσο υψηλά χρηματικά ποσά σε χαμηλά επιτόκια. 

 

Ήταν τζόγος, ρίσκαραν και έχασαν.

 

Το γεγονός είναι ότι το αμερικάνικο
δολάριο εξακολουθεί να διατηρεί την εμπιστοσύνη της παγκόσμιας αγοράς ως μέσο ανταλλαγής και αποτελεί ένα καλό μέσο αποθήκευσης αξίας (store of value).

 

Μπορεί οι ΗΠΑ να έχουν πολλά δικά τους προβλήματα, αλλά τα προβλήματα αυτά είναι γνωστά και διαφανή σε όλους, κι έτσι η αγορά μπορεί να τιμολογήσει τον κίνδυνο του δολαρίου. 

 

Υπάρχουν αρκετά δολάρια σε όλο τον κόσμο και πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα δεχτεί δολάρια στο εμπόριο για υλικά αγαθά σε διαφανείς τιμές.

 

Το πρόβλημα με την επιστροφή στη δραχμή είναι ότι ο κίνδυνος μετατροπής είναι άγνωστος, και έτσι ο κίνδυνος θα μεταφερθεί στη δραχμή. 

Κάνοντας τη διαδικασία σε δύο στάδια - έξοδο από το ευρώ και υιοθέτηση του δολαρίου, και αρκετά αργότερα, έξοδος από το δολάριο και υιοθέτηση της δραχμής - μεγάλο μέρος του κινδύνου και της δυσπιστίας θα έχει αφαιρεθεί από το αρχικό στάδιο εξόδου από το ευρώ.

 

Αφού η Ελλάδα δεν μπορεί να τυπώσει δολάρια, τότε όλοι θα γνωρίζουν ότι το νόμισμα δεν θα μπορεί να υποτιμηθεί από το ελληνικό κράτος. 

 

Εάν η Ελλάδα μπορεί να εκτυπώσει δραχμές σε απεριόριστες ποσότητες, τότε η δραχμή θα χάσει γρήγορα αξία. 

 

Ανεξάρτητα όμως από τις πολιτικές του ελληνικού κράτους ή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας, το δολάριο θα εξακολουθεί να έχει την ίδια αξία.

 

Όταν όλοι οι λογαριασμοί σε ευρώ μετατραπούν σε δολάρια, συτό θα αποκαταστήσει αμέσως την εμπιστοσύνη και το εμπόριο, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, καθώς ο καθένας θα γνωρίζει ότι το αμερικανικό δολάριο θα διατηρήσει την αξία του παντού.

 

Και η Ελλάδα δεν χρειάζεται την έγκριση των ΗΠΑ για να λάβει το δολάριο ως προσωρινό νόμισμά της. Το δολάριο είναι πανταχού παρόν και σε επαρκή ποσότητα για να χρησιμοποιηθεί ως νόμισμα για ένα μικρό έθνος όπως η Ελλάδα. 

 

Θα βοηθούσε φυσικά αν οι ΗΠΑ αποδεχθουν την επιλογή αυτή της Ελλάδας, αλλά είναι προαιρετικό το να γίνει αυτό..

 

Το τρίτο κρίσιμο βήμα στο σχέδιό του Charles Hugh Smith είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να επιτύχει πολιτική συναίνεση σχετικά με τη φορολογία και τη διακυβέρνηση. 

 

Ο καθένας ξέρει ότι η φοροδιαφυγή έχει υπονομεύσει τα οικονομικά του ελληνικού κράτους. 

 

Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα έναν πολιτικό με όραμα ο οποίος μπορεί να δηλώσει σαφώς τις επιλογές που έχει η Ελλάδα στα θέματα φορολογίας και τη διακυβέρνηση. 

 

Η Ελλάδα πρέπει να κάνει έναν διαφανή εθνικό διάλογο για τη φορολογία και τη διακυβέρνηση, και την επίτευξη συναίνεσης μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας. 

 

Χωρίς αυτό το βήμα, δεν θα έχει καμία σημασία ποιο νόμισμα θα χρησιμοποιεί.

 

Συνοπτικα λοιπόν, το σχέδιο 3 βημάτων για την Ελλάδα, είναι το εξής, σύμφωνα πάντα με τον οικονομολόγο:

 

1. Παραίτηση από όλα τα χρέη που εκφράζονται σε ευρώ, δηλαδή 100% διαγραφή

 

2. Αποδοχή του αμερικάνικου δολαρίου ως εθνικό νόμισμα της Ελλάδας

 

3. Διαφανής εθνικός διάλογος και κατάληξη σε ομοφωνία σχετικά με τη φορολογία και το ρόλο του κράτους στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.

 







kafeneio