Για το παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Τουρκία γράφουν ο Σπύρος Καβαλιεράτος με τον Θανάση Ασπρούλια και σχολιάζουν τον Σλούκα και τη νίκη που έγινε ήττα και είναι πιθανό πια να κοστίσει ακριβά
 
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
 
Αν παίξει άμυνα θα κάνει μεγάλη καριέρα...
 
Το τρίποντο του Κώστα Σλούκα το συζητάει ήδη όλη η μπασκετική Ευρώπη, το βίντεο το έχουν παρακολουθήσει χιλιάδες χρήστες του ίντερνετ. Είναι το χάι λάιτ της φετινής Ευρωλίγκα, ένα σουτ από τα 20 μέτρα που έστειλε ματς του Top 16 στην παράταση. Ομως δεν παύει να είναι ένα τυχερό τρίποντο. Το ότι οι μπασκετμπολίστες συνηθίζουν να σουτάρουν πίσω από το κέντρο μετά το τέλος κάθε προπόνησης είναι ένα παιχνίδι που αρέσει και... βοηθάει, αλλά όσοη εξάσκηση και να γίνει, χρειάζεται τύχη για να σκοράρει κανείς από τα 20 μέτρα. Και όσο ταλέντο κι αν υπάρχει, χρειάζεται και μεγάλη δόση τύχης.
 
Το σουτ από τα 20 μέτρα ήταν εύκολο για τον 22χρονο γκαρντ, γιατί απλά δεν είχε τίποτα να χάσει. Οι 2/2 βολές που είχε λίγο πριν ήταν σαφώς πιο δύσκολες, γιατί η μπάλα έκαιγε. Οι 10 πόντοι και οι 3 ασίστ που είχε στο "καυτό" Αμπντί Ιπεκτσί, αποδεικνύουν αυτό που πολλοί πίστευαν. Πρόκειται για αυθεντικό ταλέντο, για έναν παίκτη που δεν φοβάται, έχει τσαγανό και μεγάλη προοπτική. Αλλωστε αυτός πήρε και την κρίσιμη επίθεση στην παράταση, έστω κι αν αστόχησε. Δεν κρύφτηκε, ανέλαβε την ευθύνη, αστόχησε. Γι αυτό και πρέπει να του βγάλει κανείς το καπέλο. Οχι για το τρίποντο από τα 20 μέτρα. Οπως και πρέπει κανείς να του βγάλει το καπέλο γιατί ακόμα κι όταν ο Ιβκοβιτς τον ξεχνάει στον πάγκο και τον ρίχνει στο γήπεδο στο τελευταίο 4λεπτο, είναι έτοιμος και δεν λογαριάζει τίποτα. Ομως κανείς δεν του βγάζει το καπέλο για τις αμυντικές του ικανότητες. Οι αντίπαλοι τον σημαδεύουν, τον "κτυπούν" στα αργά του πόδια κι αυτό κάνει τον Σλούκα μισό παίκτη. Οταν δουλέψει και βελτιωθεί και σε αυτό το κομμάτι, τότε μπορεί να γίνει σπουδαίος. Και να κάνει μεγάλη καριέρα. Αυτό, βέβαια, δεν δικαιολογεί σε κανένα σημείο όσα έγιναν το περασμένο καλοκαίρι. Οταν το προπονητικό τιμ ήθελε να τον στείλει δανεικό στον Αρη ή στην Καβάλα. Κι όπου δανεικός στην τελευταία χρονιά ενός συμβολαίου, σημαίνει και παρελθόν από την ομάδα. Αν οι Αγγελόπουλοι είχαν ακούσει τους προπονητές, ο Σλούκας θα ήταν τώρα αλλού...
 
Είναι, πάντως, άδικο για τους υπόλοιπους να σταθούμε περισσότερο στον Σλούκα... Ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα στην Πόλη, γύρισε δύο φορές ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο και τελικά ηττήθηκε στην παράταση. Ο Σπανούλης έπαιξε 39 λεπτά απέναντι σε μια άμυνα που ήταν συνεχώς προσαρμοσμένη πάνω του, ο Ντόρσεϊ είχε 5 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα, 3 κοψίματα και 5 πόντους, δίνοντας πολύτιμη βοήθεια μέσα στη ρακέτα, το ίδιο και ο Χάινς. Ομως οι ερυθρόλευκοι την... έπαθαν, από έναν παίκτη που το καλοκαίρι χάθηκε λόγω της μείωσης του μπάτζετ. Η Γαλατά έδωσε τα διπλάσια χρήματα από τον Ολυμπιακό στον Τζαμόν Λούκας κι αυτός μετακόμισε στην Τουρκία. Στην παράταση "πλήγωσε" τον Ολυμπιακό και πέτυχε και το νικητήριο καλάθι στα 27''. Ηταν ο MVP της αναμέτρησης και κράτησε ζωντανή την Γαλατά στη μάχη της πρόκρισης. Οσο για τον Ολυμπιακό; Είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά τώρα έχει μπροστά του έναν τελικό: πρέπει να νικήσει την Εφές στο ΣΕΦ για να ελπίζει. Αλλιώς, θα έχει μόνο μαθηματικές ελπίδες πρόκρισης.
 
Η νίκη του Ολυμπιακού επί του Ρεθύμνου με περισσότερους από 18,5 πόντους προσφέρεται σε απόδοση 1.90 στην sportingbet
 
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
 
Κέρδισε μεν, αλλά... έχασε!
 
Το βράδυ της Πέμπτης, το μυαλό μου ταξίδεψε μακριά... Πολύ μακριά... Αρχές δεκαετίας '90, τότε που ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, τυλιγμένοι σαν το Λάζαρο με τα αμέτρητα δεκαχίλιαρα του Σωκράτη Κόκκαλη και της οικογένειας Γιαννακόπουλου, ξεκινούσαν την επέλασή τους για να κατακτήσουν την Ευρώπη... Ο κόσμος, που μετά τον αυτοκράτορα Αρη, ήταν άμαθος και ασυνήθιστος σε μία αθηναϊκή μπασκετική κυριαρχία, στηνόταν στους δέκτες για να βλέπει πράσινους και κόκκινους να κάνουν μία από χόρτα Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις μέχρι να φτάσουν στο Φάιναλ Φορ. Δε θα ξεχάσω, ποτέ, τον -μετέπειτα συνάδελφο και καλό φίλο- Νίκο Οικονομόπουλο, παραμονές του Φάιναλ Φορ στο Τελ Αβίβ, να σκάει μύτη με μία κάμερα της ΕΡΤ στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου, στους Αμπελόκηπους, για να συλλέξει τις γνώμες του απλού κόσμου, για τον επικείμενο πόλεμο. Ελα ρε... Το μπάσκετ ήταν αλλιώς τότε. Ολοι ήμασταν διαφορετικοί. Απολαμβάναμε κάθε νίκη... Λυπόμασταν για κάθε ήττα ελληνικής ομάδας, ακόμα και του Παπάγου που έπαιζε στο Κόρατς. 
Αργότερα, ως σύγχρονοι και τυπικοί νεοέλληνες καλομάθαμε στα μεγαλεία. Τα συναισθήματα εξέλειπαν. Οποιαδήποτε νίκη σε ευρωπαϊκό επίπεδο βάλτωνε σε μία ατμόσφαιρα ωχαδελφισμού.. «Ελα μωρέ και τι έγινε... Την Κίντερ νίκησε.. (ή την Μπαρτσελόνα_)... Ε και τι έγινε; Την κούπα θα την πάρει μία ελληνική ομάδα;»... Τρομάρα μας! Τέλος πάντων... Το βράδυ της Πέμπτης ένιωσα όπως τότε... Περήφανος που ασχολούμαι το μπάσκετ... Παρατηρούσα στο timeline του Facebook και του Twitter, φίλους του Ολυμπιακού, άλλοι να είναι εκνευρισμένοι, άλλοι, στεναχωρημένοι, άλλοι περήφανοι... Κυρίως το τελευταίο! 

Για έναν αγώνα με την Γαλατασαράι. Προς στιγμήν πίστεψα, ότι επιστρέψαμε σε εκείνα τα όμορφα χρόνια. Τότε, που καμία νίκη δεν εθωρείτο αυτονόητη. Και μου άρεσε, το λάτρεψα, διότι η ελιτίστικη αντιμετώπιση των ομάδων μας από τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, είχε αρχίσει να μην τη δίνει στα νεύρα. Και η δική μου επίσης βεβαίως βεβαίως. Οχι ότι αλλάξαμε νοοτροπία... Αλλά να... Κάτι ο Τούρκος... Κάτι η εξέλιξη του ματς, οι ανατροπές, το τρίποντο του Σλούκα, όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Μακάρι να συνεχίζαμε έτσι. Να πανηγυρίζει ο κόσμος κάθε νίκη... Να λυπάται σε κάθε ήττα, αλλά να χειροκροτεί, όπως έκαναν οι φίλοι του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη.
 
Ακουγα τον Παπαδογιάννη στη Νόβα να ρωτάει (και να γράφει στο gazzetta) για την εκκωφαντκή σιωπή των Τούρκων μετά το τρίποντου του Σλούκα... Στιγμές που δε σου αρκούν να τις βλέπεις από το χαζοκούτι. Θες να της ζεις. Κι αυτό είναι δυστυχώς πλέον) η μοναδική απόλαυση του επαγγέλματος που κάνουμε. Για άλλους τα ταξίδια με τον Ολυμπιακό, για άλλους, με τον Παναθηναϊκού και τέλος την Εθνική ομάδα.
 
Αυτή η αίσθηση, ξεπερνά (πιστεύω) ακόμα και την τεχνική ανάλυση ενός ματς, στο οποίο ο Ολυμπιακός επέδειξε απίστευτο χαρακτήρα κι έμοιαζε εφτάψυχος. Απέναντι σε μία ομάδα που όσο περνούσε λύγιζε από την απειρία της, οι ερυθρόλευκοι σε μία από τις φανταστικές ατμόσφαιρες που έχω νιώσει εγώ μέσω τηλεόρασης, όχι μόνο δεν έπεσαν στα γόνατα, αλλά λίγο έλειψε να πιάσουν από το ...τσουλούφι τους αγχωμένους γηπεδούχους... 

Οσο η διαφορά έγραφε διψήφιο έπαιζαν σωστά... Οταν το τσαγανό του Ολυμπιακού τους έβαλε δύσκολα με το χρόνο να πλησιάζει προς το τέλος και το δείκτη της διαφοράς να πέφτει ολοένα και περισσότερο, τα γάλατα έσφιξαν. Κι αν δεν υπήρχε αυτό το παλικαράκι, που τόσο «χλευάστηκε» πέρσι, ερχόμενος στον Ολυμπιακό, ο Τζαμόν Γκόρντον, να βάλει όλη τη συνοικία του Γαλατά στην πλάτη του και να την κουβαλήσει μέχρι την ευτυχία, οι Τούρκοι δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσουν.
 
Εκεί εστιάζεται και η σχετική ευθύνη που μπορεί να έχει ο Ντούντα... Οταν ένας παίκτης, εφαρμόζει διαρκώς το ένας εναντίον ενός καθότι όλοι οι υπόλοιποι, στερούνται ψυχής για να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι και η άμυνά σου δεν ανταποκρίνεται, μάλλον οφείλεις να αλλάξεις πλάνο. Ο Γκόρντον, πλην μίας και μοναδικής φάσης, όπου ξεπέρασε και σκόραρε με αντίπαλο τον Σλούκα, έβρισκε μπροστά του ψηλούς παίκτες. Αντιτς, Χάινς, Πρίντεζη. Δεν τον σταμάτησε κανείς. Αν ήταν μία ή δύο φάσεις, η συζήτηση θα γινόταν σε διαφορετικό επίπεδο. Ηταν πολλαπλάσιες όμως... Πολλές! Αρα, μήπως έπρεπε εκεί να γυρίσει η άμυνα σε ζώνη... Και να φορτώσεις με άγχος τον αντίπαλο, που θα ένιωθε ότι για να κερδίσει έπρεπε να ευστοχήσει σε ένα μεγάλο σουτ; Και νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν κανείς παίκτης της Γαλατά έτοιμος να το κάνει.
 
Πολλοί μιλούν για τη λάθος κατάσταση που έστησε ο Ντούντα στην τελευταία φάση της παράτασης με το πικ εν ρολ στον Σπανούλη... Μία απομόνωση κι ένα παιχνίδι ένας εναντίον ενός all the way και ό,τι ήθελε προκύψει ίσως να ήταν καλύτερη επιλογή και πιθανώς να πριμοδοτούσε τον Ολυμπιακό με ένα φάουλ.
Δεν έχω ακούσει όμως, κανένα, να αποθεώνει τον Ντούντα για τις δύο ανατροπές... Ολοι μιλούν για τα λάθη που έκανε, κι όχι για το γεγονός ότι με την επιμονή στον εκπληκτικό Σλούκα, κατάφερε να δώσει στην ομάδα του ώθηση ανατροπής. Η με την χρησιμοποίηση του Γκετσεβίτσιους.
Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε πολλά στην Πόλη, τον Σλούκα, τον αυτοσεβασμό του, όχι όμως και τη νίκη. Και θα μπορούσε...
 
Υ.Γ. Σπανούλης και Λο στην ίδια πεντάδα δεν μπορούν να παίξουν ποτέ. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που επιχείρησε να τους χρησιμοποιήσει ο Ντούντα χθες... Ο Λο δεν μπορεί να είναι ο παίκτης που στηθεί στη γωνία περιμένοντας την πάσα από το παιχνίδι με ντρίμπλα του Σπανούλη. Δεν είναι ο κατάλληλος. 


 http://www.gazzetta.gr/