Εμείς που είμαστε οι καμαριέρες της Ευρώπης, γιατί δεν αντιδρούμε;

Κατά καιρούς το συζητάμε μεταξύ μας κι έχουμε συμφωνήσει πολλές φορές ότι είμαστε λαός της φάπας, ότι σκύβουμε το κεφάλι στον "πασά", αλλά ψάχνοντας μέσα στην ιστορία μας, βρίσκουμε αρκετές στιγμές εθνικής ανάτασης και ηρωισμού.
Εδώ και κάμποσο καιρό όμως, η αλήθεια είναι ότι αναλωνόμαστε σε "ψευτομαγκιές" όταν μας ενοχλεί κάτι. Χωρίς συντονισμό, χωρίς ομοψυχία, χωρίς αποτέλεσμα.
Και η αντίδρασή μας είναι ουσιαστικά χωρίς κανένα νόημα.
Η ιστορία του σκανδάλου Στρος Καν, έγινε δεν έγινε, μοιάζει περισσότερο με... παραβολή. Με την ιστορία ενός αδυνάτου, που τα έβαλε με τον δυνατότερο. Σαν την αναμέτρηση του Δαυίδ με τον Γολιάθ, που οι Αμερικανοί ως άλλη...Παλαιά Διαθήκη, θέλουν να δείξουν στους άπιστους, ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στον Θεό(στην σύγχρονη εποχή Θεός= ΗΠΑ).
Η λεγόμενη νέα τάξη πραγμάτων που ακούμε εδώ και μερικά χρόνια, οι θεωρίες συνωμοσίας που ξεκινούν πολύ πριν τη δολοφονία Κέννεντυ και ο έλεγχος των κρατών με ανθρώπους κλειδιά σε πόστα εμπιστοσύνης (βλέπε ΔΝΤ), είναι το δόγμα της παγκοσμιοποίησης. Του ελέγχου των λαών.
Το παρασκήνιο, οι δολοπλοκίες, οι υπόγειες διαδρομές χρημάτων, ανθρώπων και συνειδήσεων, ξεπερνούν τις χολυγουντιανές υπερπαραγωγές, που πολλές φορές είναι αλήθεια, γίνονται προπομπός των εξελίξεων για να μας έχουν προετοιμασμένους.
Βέβαια πάντα, ακόμη και στις ταινίες υπάρχει κάποιος που αντιστέκεται, που αντιδρά, που τα βάζει με τον ισχυρό και είτε πέφτει ηρωικά είτε γίνεται ο ήρωας νικητής.
Στην ζωή όμως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να αντιμετωπίζουμε κατάματα την καθημερινή πραγματικότητα.
Ο καθένας μας γίνεται ήρωας στην καθημερινότητά του, έτσι όπως έχει καταντήσει η ζωή μας, με το να καταφέρνει να συντηρεί την οικογένειά του.
Και για μερικούς ανθρώπους, το ζητούμενο είναι να μένουν ζωντανοί κάθε μέρα!
Τα μνημόνια, οι τρόικες, οι επιμηκύνσεις κι ένα σωρό άλλοι οικονομοτεχνικοί όροι που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, δεν λένε απολύτως τίποτα στον απλό λαό, που καθημερινά μοχθεί να σταθεί στα πόδια του.
Τον αφήνει παγερά αδιάφορο αν ο Στρος Καν φάει 20 χρόνια, ή αφεθεί ελεύθερος.
Εκείνο που τον ενδιαφέρει ως άλλη καμαριέρα, είναι να ξεφύγει από το κυνηγητό των μεγαλοκαρχαριών.
Το ερώτημα είναι: μπορούμε να αντισταθούμε;