"Δεν ξέρω τι να ψηφίσω"...

Ενώ οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε ακόμη τι θα ήταν το σωστό να ψηφίσουμε στις εκλογές δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως τα ίδια πρόσωπα που μας έφεραν στο σημερινό ζόφο που βιώνει η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να ξέρουν να μας γυρίσουν πίσω στην ευημερία.Οι ίδιοι καπετάνιοι του εφιαλτικού ταξιδιού που μας οδήγησαν εδώ δεν πρόκειται να μας πάνε κρουαζιέρα αναψυχής...

Ένας Άκης δε θα φέρει την Άνοιξη! Ούτε την κάθαρση.Όσο δεν βάζουν μαχαίρι να κόψουν τα σάπια κομμάτια του κορμιού τους, τα κόμματα "εξουσίας" βυθίζονται στην ανυποληψία. Τί περιμένουν; Να μας ξεκάνουν όλους ή να μας εξαθλιώσουν τόσο που το μόνο που θα μας νοιάζει να είναι πώς θα καταφέρουμε να ταΐσουμε τα παιδιά μας σήμερα; Τί; ..Τί;

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, ίσως την κρισιμότερη των τελευταίων 65 ετών.
Η οικονομία μας ουσιαστικά κατέρρευσε, μετά από δύο χρόνια λιτότητας του Μνημονίου, με φόρο-επιδρομές σε κάθε τι υγιές που είχε παραμείνει όρθιο, καταρράκωσης της...  κοινωνίας μας και εξαθλίωσης των αδυνάτων. Αυτό είναι προϊόν των επιλογών των κυβερνήσεων των τελευταίων τριών ετών, να συντηρούν όλες τις παθογένειες που ενσωμάτωσαν στο ελληνικό Δημόσιο σε βάθος δεκαετιών, και της άρνησής τους να πράξουν τα αυτονόητα.

Είναι ντροπή που φτάσαμε να χρειάζεται να μας πει κάποιος ξένος δανειστής πώς πρέπει να λειτουργεί το κράτος μας και η κοινωνία μας. Είναι ντροπή να περιμένουμε κάποιον άλλο για να μας πει πως είναι παράλογο να πληρώνουμε συντάξεις σε νεκρούς, πως δεν είναι δυνατόν να έχουμε συνταξιούχους 35 ετών, πως δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί ένας φορολογικός νόμος 18.000 σελίδων, και μύρια όσα θα ‘πρεπε από μόνοι μας να είχαμε διορθώσει από δεκαετίες.

Όμως φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, όχι γιατί δεν ξέραμε πώς έπρεπε να τα κάνουμε σωστά, αλλά διότι οι πολιτικές επιλογές εκείνων που ψηφίσαμε στην εξουσία ήταν λανθασμένες, και μάλιστα ηθελημένα

Μετρώντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους στην Ελλάδα του 2012, ενώ η λεηλασία των δημόσιων ταμείων συνεχίζεται αμείωτη από τους δήθεν "ταγούς" της δημόσιας ζωής, τα κόμματα, ενώ η αναξιοκρατία καλά κρατεί στο ελληνικό Δημόσιο, ενώ οι πολιτικές επιλογές της εφαρμογής του Μνημονίου επέλεξαν να εφαρμόσουν μια φορομπηχτική πολιτική πέρα από το χειρότερο Καφκικό εφιάλτη, χωρίς να κάνουν καμία από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται πως χρειάζονταν το χρόνο αυτό του Μνημονίου, καλούν τον Έλληνα να τους ψηφίσει για να συνεχίσουν στην ίδια ρότα.

Τα ίδια πρόσωπα που μας έφεραν στο σημερινό ζόφο που βιώνει η Ελλάδα δεν ξέρουν να μας γυρίσουν πίσω στην ευημερία.

Οι ίδιοι καπετάνιοι του εφιαλτικού ταξιδιού που μας οδήγησαν εδώ δεν πρόκειται να μας πάνε κρουαζιέρα αναψυχής.

Ακόμα και την κρουαζιέρα, που θα μπορούσε να δίνει το λιγότερο 1,5 δις ευρώ το χρόνο στην αλυσοδεμένη οικονομία μας, την μπλόκαραν πολλά χρόνια τώρα με το "καμποτάζ".

Την ίδια στιγμή που εξαθλίωσαν τα γεροντάκια για 300 εκατομμύρια ευρώ, πετάνε κάθε χρόνο 750.000.000 ευρώ παραπάνω από όσο θα στοίχιζε να μάζευαν τα σκουπίδια ιδιώτες, μόνο στη Θεσσαλονίκη. Πετάνε 300.000.000 ευρώ στην τετραετία για να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά μας στα σχολεία τους με ταξί και λεωφορεία, όταν τα ίδια τα σχολεία είναι παραπήγματα. Ποιοι θα μας σώσουν; Οι δήμιοι της Μεσαίας Τάξης;

Η μόνη εναλλακτική τους πλέον είναι να μας φοβίσουν για να παραμείνουν στο τιμόνι, και να συνεχίσουν να μας αρμενίζουνε στραβά, για το ίδιον όφελός τους. Ποια είναι η κάθαρση που μας τάζουν; Το κουκούλωμα με τη Siemens;  Ας μας πούνε ποιοι από τους συντρόφους τους “τα πήραν” από τη συγκεκριμένη εταιρία, και μετά να δούμε ποιους θέλουμε να ψηφίσουμε. Όσο είναι οι κλέφτες κρυμμένοι, τόσο οι Έλληνες θα τους θεωρούν όλους κλέφτες. Εκτός και αν οι κλέφτες είναι οι ίδιοι που παίρνουν τις αποφάσεις να τα κουκουλώσουν όλα.

Ένας Άκης δε θα φέρει την Άνοιξη! Ούτε την κάθαρση. Η πολιτική, και πλέον και η ίδια η χώρα, έχει βυθιστεί σε μια ενοχολογία που διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό εξίσου με τα οριζόντια μέτρα που εξαθλιώνουν την Μεσαία Τάξη και προστατεύουν τα προνόμια των συντεχνιών και των ημέτερων! Όσο δεν βάζουν μαχαίρι να κόψουν τα σάπια κομμάτια του κορμιού τους, τα προϋπάρχοντα κόμματα βυθίζονται στην ανυποληψία. Τί περιμένουν; Να μας ξεκάνουν όλους ή να μας εξαθλιώσουν τόσο που το μόνο που θα μας νοιάζει να είναι πώς θα καταφέρουμε να ταΐσουμε τα παιδιά μας σήμερα; Τί; Τί;

Όμως, αυτές οι εκλογές δεν πρέπει να δώσουν την ψήφο της οργής, ούτε την ψήφο του φόβου. Υπάρχει η επιλογή της ελπίδας, του ορθολογισμού και του Αριστοτελικού "μέτρου".

Ας σκεφτεί ο καθένας τι σημαίνει γι’ αυτόν αυτό το "μέτρο"...

 

 

 

 

 

 

 

http://permisospress.blogspot.com/