Μια στιγμή που πραγματικά λίγο έλειψε να βάλω τα κλάματα, για το που έχουμε φτάσει.Ένας πατέρας, γκρίζα μαλλιά, γύρω στα 50, κουρασμένο πρόσωπο, πετούσε πέτρες στους κουκουλοφόρους-αναρχικούς. Έκλαιγε… έκλαιγε από την στεναχώρια και απο τα νεύρα του.
Του λέω:
- Μην πετάς πέτρες, θα φας καμιά και δεν έχεις κράνος. Κάποιος σίγουρα θα σε περιμένει σπίτι.
- Με περιμένουν, αλλα ποιός θα τους ταϊσει. 4 παιδιά έχω ρε φιλε, 4 παιδάκια…. τι να κανω. Να τους πάω μάρμαρα να φάνε;
Του δίνω το κράνος μου που φόραγα καθώς έβγαζα φωτογραφίες.
- Πάρτο, του λέω εγώ έχω γονείς, δεν έχω παιδιά.
Πέρνει το κράνος
Φώναζε καθώς πέταγε μια-μια πέτρα:
-Αυτή για τα 4 ΠΑΙΔΙΑ μου!
-Αυτή για την ΓΥΝΑΙΚΑ μου!
-Αυτή για εμένα.
-Αυτή για το μέλλον ΟΛΩΝ μας!
-Γαμ…. να πεθάνετε μ…….
Δεν τον έβγαλα φωτογραφία. Το έκανε για αυτόν και όχι για να το δούμε όλοι.
Έχουμε φτάσει στον πάτο.
Αν δεν ξυπνήσουμε σύντομα είμαστε τελειωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου